Konopnicka Maria, z Wasiłowskich (1842-1910), polska poetka, prozaik, krytyk, publicystka. Uczyła się krótko na pensji sióstr sakramentek w Warszawie, przez całe życie dokształcała się we własnym zakresie. Wychowywała 6 dzieci, utrzymując się z dochodów niewielkiego dzierżawionego folwarku. W latach 1877-1890 mieszkała w Warszawie. od 1884 do 1886 redagowała pismo dla kobiet
"Świt".

    Od 1890 przebywała w kilku krajach Europy Zachodniej, współpracując z prasą krajową, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie,
Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski, a także współorganizowała międzynarodowy protest przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902). W 1903 otrzymała w darze zakupiony
ze składek społeczeństwa dworek w Żarnowcu. W 1905-1907 przebywała w Warszawie, organizowała pomoc dla uwięzionych
przez władze carskie i ich rodzin.

    Debiutowała jako poetka w prasie 1870. Już w pierwszym okresie jej twórczość nabrała dużego znaczenia literackiego i społecznego, np. trzy serie Poezji (1881, 1883, 1887), gdzie znalazły się "Obrazki", pełne pochwały wolności i sprzeciwu wobec zła, jak wiersz
"W piwnicznej izbie". Także poemat filozoficzny "Imagina" (we fragmentach od 1886, całość 1913), w którym niezadowolenie ze stosunków społecznych prowadzi do buntu.

    Już w tym okresie nawiązywała do poezji ludowej, a także do romantyzmu i tradycji biblijnej oraz symbolizmu i parnasizmu,
np. w "Z mojej Biblii" (seria IV Poezji, 1896), w zbiorach "Linie i dźwięki" (1897), "Italia" (1901), "Nowe pieś ni" (1905), "Głosy ciszy"
(1906). Również liczne wiersze dydaktyczne, jak "Śpiewnik historyczny" (1904), "Ludziom i chwilom" (1905). Epickie poematy
"Przez głębinę" (1907) i "Pan Balcer w Brazylii" (1910).

Zmarła 8 X 1910 we Lwowie i tam została pochowana na Cmentarzu Łyczakowskim.